به یاد ضریح ناب آقا...می نویسم...دلم پر است...دلم بسیار پر است...
آنقدر که اگر به دادش نرسی لبریز میشود... میسوزاند...هم خودم را که البته خیلی وقت است از داغ تو سوخته ام و هم دیگران
را...همان هایی که بهانه گیری هایم را نمیفهمند...ارباب خوبم...
دلم تو را میخواهد ...دلم عشق تورا میخواهد...عشقی که پر و بالم دهد...عشقی که بساط پروازم شود...عشقی دور از افسانه های زمینی...
دور از این آدم ها...دلم عشق آسمانی تو را میخواهد...عشقی که تعبیرش در نگاه به ضریحت تفسیر میشود....
ضریح...
گفتم ضریح و دلم باز هوایی شد...
شاید همین هوای بی هوا نشانی از عشق تو باشد...
ارباب خوبم خودت این هوایی شدن را بال و پر بده تا از هر هوایی دور شوم و به هوای ناب تو برسم....
دستم را بگیر ...محکم تر از همیشه....مبادا در این هیاهوی دلتنگی های پوشالی دلم تنگ غیر تو شود....که هرگز....
اگر تو بخواهی هرگز....
فقط بخواه آقا....
(دل نوشت)